verdrag einde hoekse en kabeljauwse twisten ,Het verdrag dat een einde maakte aan de Hoekse en Kabeljauwse twisten werd op 12 maart 1492 gesloten in Delft. Het verdrag werd ondertekend door de Hoekse en Kabeljauwse edelen, onder leiding van Willem van Oranje en Jan van Polanen.
Het verdrag bevatte de volgende bepalingen:
- Willem van Oranje werd aangesteld als stadhouder van Holland en Zeeland.
- De Hoeken en Kabeljauwen werden geëgaliseerd in rechten en privileges.
- De stedelijke privileges werden hersteld.
- De steden kregen een grotere rol in het bestuur van Holland en Zeeland.
Het verdrag betekende een einde aan de burgeroorlog die meer dan 40 jaar had geduurd. Het verdrag leidde tot een periode van vrede en stabiliteit in Holland en Zeeland.
Het verdrag werd ook wel de Zoen van Delft genoemd. De naam is afgeleid van de stad Delft, waar het verdrag werd gesloten.
De belangrijkste gevolgen van het verdrag waren:
- De macht van de Hoeken en Kabeljauwen werd gebroken.
- De macht van de steden werd versterkt.
- De weg werd vrijgemaakt voor de opkomst van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.
Het verdrag wordt beschouwd als een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van Nederland. Het verdrag markeerde het einde van de middeleeuwen en het begin van de moderne tijd.
verdrag einde hoekse en kabeljauwse twisten ,Hoewel er meerdere verdragen en overeenkomsten zijn gesloten gedurende de periode van de Hoekse en Kabeljauwse twisten in de Nederlanden, wordt het Verdrag van Borssele (1492) vaak aangehaald in de context van het trachten een einde te maken aan deze conflicten. Het is belangrijk op te merken dat geen enkel verdrag de twisten definitief beëindigde, maar veeleer een reeks van overeenkomsten en politieke ontwikkelingen geleidelijk tot bedaren bracht.
In het Verdrag van Borssele werd Anna van Borssele, de weduwe van Filips van Borssele, door Maximiliaan van Oostenrijk heerlijkheden en markizaat geschonken, op voorwaarde dat haar zoon Wolfert Filips van Bourgondië als erfgenaam zou aanstellen. Dit maakte deel uit van bredere politieke manoeuvres in de late 15e eeuw, waarbij de Bourgondische en later de Habsburgse vorsten de adel trachtten te pacificeren en hun centrale gezag te versterken.
Het conflict flakkerde echter meerdere keren weer op tot in de 16e eeuw. De echte oplossing kwam pas met de consolidatie van de centrale macht onder de Habsburgers, en de langzame overgang naar een meer gecentraliseerde staatsvorm.
